ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Πως μπόρεσες πως τόλμησες
και πως τολμάς ακόμα .
Στα χείλι σου μοιάζει βρισιά
το όνομα μου τώρα.

Πως μπόρεσες κοινέ θνητέ
το αθάνατο να πιάσεις .
Να το φωνάξεις δυνατά
χωρίς να αλαλιάσεις.


Δεν θέλω προσκυνήματα
δεν θέλω παρακάλια .
Το όνομά μου ξακουστό
μόνο στα παλικάρια.


Εκείνων που το ανάστημα
Λιοντάρι σου φαντάζει .
Εκείνων που το πρόσωπο
αίμα και πόνο στάζει.

Με έπιασες με φυλάκισες
κλουβί μαλαματένιο
Μα είναι τα κάγκελα αραιά
και όποτε θέλω βγαίνω.

Να βρω τα παλικάρια μου
τα αιματοβαμμένα
Τις μάνες που με αγάπησαν
πιότερο από εσένα.

Κι αν στέκεις τώρα μισοσκυφτός
αν με ποθείς λιγάκι.
Κανε το ανάστημα σπαθί
τα χεριά σου δρεπάνι.

Κανε την καρδιά σου ατσάλινι.
Σήκω και βγεις στους δρόμους
εκεί είμαι και εγώ
κλαίω και παραμιλώ.

Ποιος θα έρθει να με αρπάξει .

Χάθηκε όλη η ομορφιά .
Τα ρούχα του φορώ λιτά .
Βρομίστηκαν τόσο καιρό
που στέκομαι στους δρόμους.

Κοιτώ αυτούς που με αγαπούν .

Με προσπερνούν και δεν μπορούν να δουν .
Είμαι λαός είμαι ψυχή
είμαι του κάθε ενός το πρόσωπο που έχεις δει
από την αυγή έως το βράδυ

Με αναζητάς , μα που κοιτάς
μες την ψυχή σου με είχες βάλει .
Με ξέχασες , με απόδιωξες
τα μάτια σου έχεις κλείσει.

Ελευθερία μην ξαναπείς ,
αν δεν μπορείς να δεις .
Πως για να με έχεις πρέπει
να με μοιραστείς.

Ελευθερία μην ξαναπείς
είμαι του λαού η ψυχή ,
είμαι ότι θέλει ένα παιδί
και η μάνα που το έχει.

Ελευθερία μην ξαναπείς

αν τους σκυφτούς που συναντείς
το χέρι σου να απλώσεις δεν το έχεις .

Ελευθερία ψιθυριστά τολμούνε
μόνο τα θεριά να πουν
και να με αρπάξουν.

Ελευθερία δεν τόλμησε κάνεις να πει
μόνο την ύστερη στιγμή καθώς στο πλάι μου στεκόταν
με αίμα το φόρεμα μου κουφάρι στην ποδιά μου .